Norwegia, rok 1096. Eryk I Zawsze Dobry z domu Estridsenów, prawowity i koronowany władca sprawuje rządy nad królestwem w którym lud podzielony jest na Chrzescijan i uciśnionych wyznawców bogów Skandynawskich. Teraz, kiedy to krucjata została ogłoszona przez głowę kościoła Rzymsko Katolickiego, wielu wyznawców Chrystusa postanawia ruszyć na wyprawę, by odzyskać ziemię świętą i wygnać z niej wrogów swego pana raz na zawsze.

Tekst w grze, coÅ› tam coÅ›. Poprawna polszczyzna, bla bla.

// JA OMFG DAWDAWDAWDAW

Mistrz Gry:

O oberżę nie było trudno. Szlaki prowadzące z Akili ze wszystkich miar sprzyjały podróżnikom. Dzięki takiemu podejściu interes kwitł, a pieniądz znajdował się w obrocie.
Jedna z wielu karczm stojących przy trakcie południowym nazywała się Jańczyk, najprawdopodobniej od nazwiska właściciela, potężnego i budzącego respekt brodacza przy kości. Dość często pracował przy szynku, mimo że miał wystarczająco dużo pracowników by mogli go wyręczyć. Lubił rozmowy i wesołą krzątaninę. Jego karczma była jedną z popularniejszych przy trasie, tak więc i nietrudno było spotkać podróżników, najemników, błędnych rycerzy czy kupców. Konie gości były odprowadzane do dużej stajni, będącej przybudówką po lewo od samej karczmy, zaś po przekroczeniu dużych, drewnianych drzwi uderzał przyjemny zapach piwa i palonego ziela. Wokół krzątali się barmani, a najczęściej sam Jańczyk stał przy szynku i zabawiał wesołymi opowieściami i wywodami...

Gracz:
- Przypilnujcie mi tego osiołka i powozu, jak ktoś podejdzie to... odstraszcie - powiedział do swych kompanów, po czym sam udał się do środka. Rozejrzał się dookoła, to nie były jego klimaty, ale oczywiście nie miał innego wyboru. Jego uwagę przykuł mężczyzna który siedział właśnie przy ladzie. Flavius spojrzał na niego, a on na Flaviusa. Szlachic podszedł więc do niego i rzekł:
- Szukam silnych ludzi chętnych do pracy. Nie muszą być mądrzy, oby mieli mięśnie...

MG:
Barman popatrzył się na Flaviusa, po czym przyjaźnie i rozbrajająco uśmiechnął się.
-Mój panie, mamy tu takich na pęczki! Całą okolicę znam jak swoją własną kieszeń! To może piwko?
Flavius zauważył że przygląda mu się bogato ubrany szlachcic. Niby uważnie, jednak na jego twarzy malował się pewien przekąs...

Gracz:
Flavius nie przywiązywał żadnej uwagi do kupca który najwyraźniej mu się przyglądał.
Kupcy... Banda patentowanych leni... pomyślał po czym wrócił do rozmowy z karczmarzem.

- A zna pan jakiś wyjątkowo... "dobrych" że tak powiem pracowników? Możesz mi kilku wskazać?

MG:
Chcąc czy nie chcąc, przed Flaviusem wylądował kufel złocistego napoju.
-Pewnie, zależy panie od roboty, ma się rozumieć. Oczywiście dyskrecja jest zalecana. PRAWDA, STEFAN? - ryknął głośno. Drobny żulik z drugiego końca sali odkrzyknął jowialnym odgłosem. Prawie niewykrywalnym ruchem palcem wskazał stolik, przy którym w karty ostro cięła grupka oberwańców. Instynkt Flaviusa od razu określił ich jako typy spod ciemnej gwiazdy. Na stole stał opróżniony kufel piwa i drugi, pusty do połowy...

Gracz:
Flaviusa przeszło prawdziwe obrzydzenie kiedy tylko spojrzał się na pijaka. Nie lubił niechlujnych ludzi. Tolerować mógł ich on tylko wtedy, kiedy przynosili mu potencjalne zyski lub jeśli mógłby ich jakoś wykorzystać.
- Dziękuję - rzekł po czym ruszył do stolika. Kiedy już tam dotarł, przypatrzył się mężczyznom siedzących na tanich krzesłach i grającym w karty.

- Chcecie zarobić trochę złota? - rzekł wiedząc że każde zdanie zawierające słowo "złoto" przykuje uwagę każdego oberwańca, który sprzedałby własnych rodziców za kilka monet tego jakże cennego materiału.

MG:
-Złoto pan mówisz?
Dla Flaviusa od razu znalazło się krzesło. Co prawda nie cieszyło go towarzystwo takich zabijaków, jednak pośród panującej gwary bynajmniej dało się rozmawiać o temacie.

Gracz:
Flavius usiadł z grupką zabijaków po czym kontynuował:

- Na dworze czeka na mnie osiołek oraz mały wóz. Na tym wozie trochę towarów, ogólnie starczy na kilkanaście sztuk złota jakby to sprzedać. Widzicie panowie... ja jestem Flavius, Flavius Puzo. Jest szansa że słyszeliście to nazwisko. Mam włości na południe stąd, troszkę ziemi, duży i bogaty dom. To wszystko obecnie zabrało mi chłopstwo. Już niedługo, odbiję to co moje, a ludzie którzy mi w tym pomogą zostaną hojnie wynagrodzeni. Jak na razie jednak... - uśmiechnął się szeroko i popatrzył w oczy każdemu z nich, jeden za drugim - jak na razie, grabimy...

MG:
Jeden z zbojów zamyślił się.
-Pokaż złoto - rzucił.

Gracz:
Flavius wiedział że złota nie ma wiele, a jeśli się o tym dowiedzą, z planu nici. Mężczyzna wiedział też, że jeśli dobrze to rozegra, nie będzie musiał pokazywać żadnego złota. Flavius wyjął z mieszka jedną sztukę złota, po czym pstryczkiem rzucił ją do zbira który się o nie pytał. Kiedy ten złapał monetę, Flavius rzekł:

- Jest twoja, zamów sobie piwo, mam tego o wiele więcej... starczy? -

Widział złoto, a nawet je dostał... czego jeszcze będzie chciał? Pomyślał szlachcic.

MG:
-Starczy - rzucił zabijaka. Popatrzył się po swoich chłopakach, chowając monetę do kieszeni. W ich oczach widać było błysk złota.
-Komuś, trza przywalić? Tamten kupiec przy szynku wygląda na bogatego... Ponoć dorobił się na jakichś interesach na, tfu - splunął zdrowo - Nekropolii. Ma parę koni w stajni i wóz nieco dalej...
Powiedział to dość cicho, tak iż sam Flavius miał problemy z dosłyszeniem. Dyskrecja jest istotna.

Gracz:
- Hmm... - zamyślił się Flavius - Zaczekajcie tu... - powiedział po czym udał się do stolika przy którym siedział bogaty kupiec.

- Wygląda mi na to - rzekł przecierając swój wąsik - że jest pan mną jako tako zainteresowany hmm? Nie przyglądał mi się pan nie bez powodu. Zgadza się?

MG:
-Nie, skądże, tak sobie tylko się przyglądam. Widzę że pan poszukujesz ludzi. To akurat dobrze się składa, dysponuję pewnym kapitałem i pomysłem, potrzebuję tylko zapaleńca który by mi pomógł - odrzekł, pociągając łyk piwa.
Jego twarz była nieco zniszczona. Miał krótkie, siwe kręcone wąsy i przenikliwe, inteligetne spojrzenie.